لبخند خانم هیکس: چرا کسی از فعالان حقوق بشر تشکر نکرد؟

اگر در روزهای اخیر چهره الهه هیکس-شریف پور را دیده باشید، لبخند به لب دارد؛ انگار باری از دوشش برداشته شده باشد. این بانوی مهربان سال هاست در زمینه حقوق بشر ایران فعالیت می کند و تا هفته قبل که قطعنامه تحریم های حقوق بشری شوکی ناگهانی به جمهوری اسلامی وارد کرد، همواره تحت فشار بود. همیشه ازو سوال می کردند که چرا فعالیت های شما سودی برای مردم ایران ندارد و به اقدامی عملی منجر نمی شود. به نظر می رسد حالا وقت تشکر از فعالان حقوق بشر رسیده باشد؛ عزیزانی که آرام و با طومانینه کارشان را می کنند و هرروزه آمار زندانیان و محکومان را اعلام می کنند تا در رسانه ها بازتاب پیدا کند. برای اهمیت کار آن ها کافیست دورانی را به یاد آوریم که حتی آماری از کشته شدگان در زندان ها منتشر نمی شد، چه رسد به آمار شکنجه و محکومیت ها! البته نقش رسانه های نوین را در این زمینه نباید دور نگه داشت.
اگر به گذشته برگردیم، خانم هیکس یکی از بازرسانی بود که با گزارش هایش درباره زندان های ایران در سال های دورتر همواره تن قوه قضائیه را لرزانده بود، تا آن جا که دیگر با حضور او در ایران موافقت نکردند. قطعنامه اخیر حقوق بشری علیه 8 تن از مقامات ایران از پیروزی های بزرگ مخالفان نظام بود. به طوری که سبب اختلاف بین مقامات شده است! حال وقت دیدن لبخند اوست!